Прыдумайце казку пра шчыточкі белых кветак (васількі, ромонкі, люцікі, стакароткі, фіялкі, адуванчыкі, падснежнікі, канюшынку ці іншых). Каго-небудзь сярод іх.
Пошаговый ответ:
Аднаго разу, ў лесе пабачыла іх дзевачка Аля. Яна была вельмі заўзятая на гэтыя кветачкі і хацела спыніцца, каб пасадзіць іх у сваім садзе. Аля зібрала ўсе шчыточкі без уздыху і паклала іх у супраць лесу. Яна была сур’ёзна пераканана, што гэта з’явіцца прыгаздоўная здабыча для яе саду.
Таму садаводамантвалася і стала даглядаць за кветачкамі. Аля паліваў іх, даглядаў і прыдумала сапраўдныя казкі для кожнага прыгажоснага шчыточка.
Усе кветачкі запаліліся запамяталасць сваёй красай, аддзяўляючы найпрыгажоснейшы аромат, які хаваўся ў іх капельнічках росы. Яны цвелі і рослі яркімі каляровымі радастнымі галінамі, даруючы ўсім квятам жыццё і красу.
Васількі былі сумленнымі і сваёй прыгажосцю завалявалі ўсіх, хто здыміў пагляд на іх. Яны раскрываліся толькі пад сонцам і давалі супраць собе самасвеценьне ўсіх, хто бачыў іх прыгажосць.
Ромонкі спявалі першыя ўранце песянкі для рассеяння жалю, даруючы тым музыкай сваёўніму сайту другім.
Люцікі, якя будучыя зоркі, былі прычынай для радасці ўсілему стварэнству. Іх яркія святлоныяшчары стваралі непараўнанае святла, якое абсыпала усіх.
Стакароткі дасцюпаліся да самых недасяжных вышыняў і пайшлі цудам дазваляць усялякім жывым сутнасцям магчымасць узлецець і ўбачыць свет.
Фіялкі шылі абвінавачэнні сваім ароматам, які парастаўляў на ногі ўсё вакол.
Адуванчыкі разбрасалі пўстылыя цветкі на вецер, перавтвараючы іх у закарданыя снахі.
Падснежнікі, хоць і блізкія да зямлі, сціскаліся і выбіраліся на вяршыню, станаўляючы прыкладам веры ў свой патэнцыял.
Канюшынкаўшчыкі, сваёй небольшай недзе ў сторане луга, падмаўлялі ўсіх сваім лёгкім и настойлівым голасам.
Шчыточкі белых кветак былі радасцю і прыгажосцю ўсёй прыроды, іх наяўнасць перавызначала сродак праціравязальнага жыцця жывога на планеце Зямля. Таму, гэтую казку пра шчыточкі белых кветак трэба размясціць усім школьнікам для таго, каб даведацца важнасць падтрымкі і павагі да прыроды.
відаў, просто жылі і шчыточаліся. Усіх асабінашчаных цікавіла гэта незвычайная белая мацілка, што змяняла колеры ўсмешкай і радасцю. Адзін дзень, шчыточак Васількі, запытаўся ў нее, як яна такая чароўная і здольная. Белая кветка ўсміхнулася і адказала, што яна атрымала свае магічныя здольнасці з прызмаў спраўдзеных жаданняў добрых сэрцаў усіх дзіцячых багіных, якія нункавалі яе лепшымі жыццепісамі. І з таго часу Васількі стала дбаць і шчыточыць гэтыя белыя кветкі, каб усе дзяці гэтага свету маглі бачыць і прытрымлівацца сваіх мараў і жаданняў.